Nietig

Wat is dat toch met de sterren? Niet de beroemdheden, maar de fonkelende stippen aan het firmament. Ik ga al te vaak gebukt onder oude en nieuwe besognes, en te veel geldzorgen, maar één blik naar boven – bij heldere hemel, wel te verstaan – en ik voel mij immens getroost. Alsof het allemaal plots futiel is, hier op aarde. Van de weeromstuit is het niet erg meer dat ik geen bakstenen bezit, of een bolide, of aandelen in ik-weet-niet-welke-multinational. Ja zeker, geld is handig. Ik wil er best wat meer van. Maar al bij al is geld en bezit een merkwaardige uitvinding van de mens. In wezen bezitten wij niets. Alles gaat uiteindelijk toch weer verloren.

Stel: je hebt een protserige villa in Sint-Martens-Latem of een statig Art Deco huis in Brussel. Tot hoe diep is dat dan van jou? Letterlijk. Ben je eigenaar tot vijf meter diepte? Tien? Twintig? Waar stopt je eigendom? Vanaf welk punt is de aarde weer gewoon van zichzelf? (Wat ze liefst eigenlijk altijd zou moeten zijn: van zichzelf.)

Ik begrijp het wel hoor, die drang naar aards, materieel goed. Het zal wel een schijn van zekerheid en houvast bieden. Iets om door te geven aan het nageslacht. Dat zou ik zelf ook wel willen: iets hebben, om door te geven. Al was het maar opdat mijn zoon later niet al diezelfde financiële zorgen het hoofd moet bieden. Er is alleen een heel grote discrepantie tussen een huis om in te wonen en de gruwelijk decadente rijkdom die nog geen 10% van de wereldbevolking vergaard heeft. Wat moeten de de Spoelberchs, de Solvays, de Frères daarmee? En dat zijn dan ‘maar’ de rijkste Belgen. Op wereldschaal zwemmen onder anderen Musk, Bezos, Gates, Buffet en Zuckerberg dermate in het geld dat je alleen maar kan denken: dit is niet kies meer. Het is het compleet tegenovergestelde van kies. Vooral omdat die rijkdom niet zelden is vergaard op bedenkelijke wijze. Op de rug van. Hetzij van de natuur en het klimaat, hetzij van mensen, hetzij van allebei. En wij, de 90%, staan erbij en kijken ernaar. Terwijl zij nog eens een raket bouwen voor ruimtetoerisme, om maar iets te noemen. Revolutie is een vergeten concept. Iets uit de tijd van Napoleon. Soms verlang ik naar een massaal soort wij dat vreedzaam maar onverzettelijk de hoofdstad bezet en zegt: no more. Of ça suffit. Genoeg, in het schoon Vlaams.

Bon. Ik wijk weer eens af van de essentie: de sterren en de kosmos. Welk een schoonheid woedt daar toch in het luchtledige? Het is zo magistraal dat menigeen zegt dat het wel door een god moet geschapen zijn. Onzin natuurlijk. Want wie heeft dan god geschapen? Een andere god? Ik dacht het niet. Al bij al is het simpel: er was ooit zo verpletterend veel niets en al dat niets kroop zo dicht opeen dat het wel moest ontploffen in heel veel iets. Ook dat hele idee van ‘op de eerste dag schiep hij’… Ammehoela. Er was niet zoiets als een eerste dag. Tijd is een verzinsel. Tijd is arbitrair. Een strohalmpje, waaraan de mens zich vastklampt om wat orde in de vaart der dingen aan te brengen. Aan de hand van de schamele dimensies die we kennen en kunnen bevatten, want er zijn er wellicht meer.

Wat blijft er dan over?

Heel weinig. Wat troost.

Je tuurt naar boven en ziet dat er zoveel is dat je nooit zal kunnen bevatten. Je staart naar het licht van een ster die lichtjaren geleden al de geest gaf. En je beseft hoe nietig je bent.

Zo
ongelofelijk
nietig
ben je.

En laat net dát ultiem bevrijdend zijn.